Ενα κομματι παζλ συναντα τις πιο μαγικες λεξεις ....

Η ιστορία ενός κομμάτι χαρτιού....

 

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα μικρό κομμάτι από ένα «παζλ» από χαρτόνι που είχε γλιστρήσει πίσω απο μια γωνίτσα  ενος συρταριου. Ήταν ένα πολύ όμορφο κομμάτι παζλ...

Ήταν τόσο καιρό πίσω από το συρτάρι  που είχε ξεχάσει τι ήταν. Γιατί τα κομμάτια του παζλ έχουν σύντομη μνήμη.Γι' αυτό αποφάσισε να αυτοαποκαλείται «Χαρτουλης». Το είχε αποφασίσει κοιτάζοντας γύρω του: όλα τα άλλα που έβλεπε ήταν ξεκάθαρα «αυτά», καλά καθορισμένα αντικείμενα. Το τραπέζι ήταν το τραπέζι, η καρέκλα ήταν η καρέκλα, ακόμα και η γάτα ήταν η γάτα. Τι ήταν όμως;«Σίγουρα είμαι ένα κομμάτι από κάτι. Αλλά από τι;Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει για να μάθει.Με τα στρογγυλά του ποδαράκια βγήκε στον κήπο. Και άρχισε η αναζήτησή του.Το πρώτο πράγμα που συνάντησε ήταν ένας μεγάλος βράχος. «Γεια», είπε ο Χαρτουλης στην πέτρα. «Γεια», γκρίνιαξε η πέτρα. «Κάνει κρύο, ε;», συνέχισε ο Χαρτουλης χωρίς να πτοείται.«Δεν νιώθω τίποτα», απάντησε η πέτρα, εχθρικά.«Θες να κάνουμε μια βόλτα; ». «Δεν κινούμαι ποτέ!».«Εννοείς ότι είσαι πάντα εκεί; "Ακριβώς!". «Σου λείπει τίποτα, κατά τύχη;» σκέφτηκε μήπως δεν είχε πόδια... "Οχι. Η πέτρα είναι τέλειο πλάσμα. Δεν της λείπει τίποτα».«Ούτε λίγο…». Και το μικρό κομμάτι του παζλ ψιθύρισε απαλά: «… όπως εγώ;». "Βγες έξω! Δεν χρειάζομαι τίποτα και κανέναν». Φοβισμένος από τον τόνο της πέτρας, ο Χαρτουλης έκανε μια γρήγορη κίνηση και άρχισε να περιφέρεται ξανά στον κήπο για να βρει το πράγμα που του έλειπε ένα μικρό κομμάτι ακριβώς όπως εκείνος.

Περπάτησε, Περπάτησε (στην πραγματικότητα έκανε μερικά εκατοστά, αλλά αν κοιτάξετε προσεκτικά, τα πόδια των κομματιών του παζλ είναι πραγματικά μικροσκοπικά), έφτασε στην άκρη μιας λακκούβας.Ήταν μια ωραία λακκούβα με βρώμικα νερά. Θα πρέπει να ξέρετε ότι, στο βασίλειο των λακκούβων, αυτές του βρώμικου νερού θεωρούνται οι πιο όμορφες επειδή είναι σε θέση να αντανακλούν τα αστέρια και τα σύννεφα. «Καλημέρα», είπε ο Χαρτουλης«Γεια σου, μικρούλη, πώς είσαι;» απάντησε η λακκούβα. Οι λακκούβες δεν έχουν καλή συμπεριφορά και αγαπούν πραγματικά να παίζουν φάρσες και να πιτσιλίζουν άλλους. Τοποθετούνται επίτηδες κάτω από τις ρόδες των αυτοκινήτων, για να καταβρέχονται τους περαστικούς όταν δεν το περιμένουν.«Συγγνώμη», συνέχισε ο Χαρτουλης, «είμαι ένα μικρό κομμάτι σου;».«Εμ…», μουρμούρισε η λακκούβα, «γιατί όχι; Έλα μέσα, υπάρχει χώρος!«Αχ, τι όμορφο!», φώναξε ο Χαρτουλης, «Είμαι ένα κομμάτι λακκούβας». Και βούτηξε.Μόλις όμως μπήκε στη λακκούβα άρχισε να μαλακώνει και να πνίγεται. «Βοήθεια, πνίγομαι! » φώναξε απελπισμένα. Πάλεψε, προσπάθησε να μείνει στην επιφάνεια, αλλά το νερό τον τράβηξε ανελέητα προς τα κάτω. Το μυστηριώδες σχέδιο στην πλάτη του είχε αρχίσει να ξεθωριάζει. «Βοήθεια, σώσε με!».Η λακκούβα χλεύασε: «Φτωχή αυταπάτη! Είσαι απλά ένα χαρτόνι!».

Όμως ένας κότσυφας, που έτρωγε πρωινό στο λιβάδι με την κυρία του, τον λυπήθηκε και με το μακρύ κίτρινο ράμφος του ψάρεψε το Χαρτουλη  από τη λακκούβα και το άφησε να στεγνώσει σε μια μαργαρίτα. Οι ακτίνες του ήλιου και ένα απαλό αεράκι τον στέγνωσαν , ο οποίος σύντομα μπόρεσε να συνεχίσει την αναζήτησή του.

Περπατησε, περπατησε,  έφτασε κοντά σε ένα στρογγυλεμένο σχήμα, με καρφίτσες και με μια μικρή πόρτα.«Πώς σε λένε;» ρώτησε ο Χαρτουλης. «Καστανοσκαντζόχοιρος», απάντησε ο άλλος.«Ωραίο όνομα», είπε . Και έκανε επίσης την ερώτησή του στον σκαντζόχοιρο . Ο σκαντζόχοιρος δεν το σκέφτηκε πολύ."Φυσικά! Μου έλειψες τόσο πολύ! Είμαι πάντα μόνος εδώ κάτω και δεν έχω κανέναν να παίξω!». «Τι όμορφο!», αναφώνησε ο Χαρτουλης «Είμαι ένα μικρό κομμάτι σκαντζόχοιρου!».«Έλα, ας αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον και μετά να παίξουμε μαζί», αντήχησε ο σκαντζόχοιρος.Ο Χαρτουλης πετάχτηκε προς τον σκαντζόχοιρο, αλλά… «Ωχ!»,  ένιωσε τσιμπήματα παντού. Προσπάθησε ξανά, αλλά… «Ωχ! ». Δεν υπήρχε τίποτα να γίνει. Ο σκαντζόχοιρος είχε τσιμπήματα αγκάθια παντού.«Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν έχεις φίλους», τιυ είπε  με θλίψη. «Αν είμαι μαζί σου γίνομαι σουρωτήρι. Πραγματικά δεν νομίζω ότι είμαι κομμάτι σου». Αποχαιρέτησε τον σκαντζόχοιρο κι άρχισε να περιφέρεται στον κήπο αναζητώντας το πράγμα που του έλειπε ένα κομμάτι σαν αυτόν.Μια σειρά από λάμψεις τράβηξαν την προσοχή του. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί και βρέθηκε ανάμεσα σε ένα πλήθος από χρωματιστά γυάλινα κομμάτια που διασκέδαζαν παίζοντας με τις ακτίνες του ήλιου.«Γεια, φίλοι!». «Γεια!», απάντησαν σχεδόν ομόφωνα, αλλά δεν του έδωσαν και πολύ σημασία.«Μπορώ να μείνω;» Συμφώνησαν  ομόφωνα. Ο Χαρτουλης άρχισε να παίζει με τα νέα του αδέρφια, αλλά...«Είσαι πραγματικά σκουπίδι!» φώναξε το κομμάτι γυαλί με το οποίο προσπαθούσε να παίξει πινγκ πονγκ με τις ακτίνες του ήλιου. Η επιφάνεια του Χαρτουλη δεν αντανακλούσε απολύτως τίποτα, παρόλο που έβαλε όση καλή θέληση μπορούσε και το μικρό κομμάτι του παζλ ένιωθε λίγο άβολα.Ένα από τα κομμάτια του γυαλιού, που ήταν σε επιφυλακή, φώναξε ξαφνικά: «Έρχεται, παιδιά!».Ένα κύμα ενθουσιασμού χτύπησε τα κομμάτια του γυαλιού. Αμέσως σταμάτησαν να παίζουν και τακτοποιήθηκαν έτσι ώστε η πλευρά κοπής να είναι στραμμένη προς τα πάνω. Ο Χαρτουλης  συνειδητοποίησε ότι δεν είχε αιχμηρές άκρες και έμεινε εκεί στη μέση, διστακτικός, να δει τι συνέβη.«Ένα μεγάλο έπαθλο για όποιον το τρυπήσει με την πρώτη προσπάθεια!», είπε το μεγαλύτερο κομμάτι γυαλιού .Τότε ο Χαρτουλης κατάλαβε. Τα κομμάτια γυαλιού βρέθηκαν στη μέση ενός μονοπατιού, κατά μήκος του οποίου πλησίαζε ένα ποδήλατο.«Μα γιατί;» αναφώνησε μάταια . Το ποδήλατο προσγειώθηκε στα κομμάτια του γυαλιού και… Πάφ! «Ω, όχι!» είπε το παιδί. Κατέβηκε από το ποδήλατό του και κοίταξε με θλίψη το μικρό λάστιχο που είχε ξεφουσκώσει γρήγορα. Καθώς το έκανε αυτό, το βλέμμα του καρφώθηκε στον Χαρτουλη  «Κοίτα, δεν ήμουν εγώ! » φώναξε με όλη του τη δύναμη ο Χαρτουλης . Το αγόρι δεν ήξερε τη γλώσσα των κομματιών του παζλ, έτσι το άρπαξε και έτρεξε στο σπίτι φωνάζοντας: «Μαμά, μαμά! Το βρήκα! Βρήκα το κομμάτι του παζλ μου!Όπως συμβαίνει με τα παιδιά, είχε ήδη ξεχάσει το τρυπημένο ποδήλατο από χαρά που βρήκε το χαμένο κομμάτι του παζλ.Μια στιγμή αργότερα, ο Χαρτουλης  βρέθηκε αγκαλιασμένος από πολλά κομμάτια σαν αυτόν και, με απέραντη χαρά, κατάλαβε ότι η αναζήτησή του είχε τελειώσει. Τώρα ήξερε ποιος ήταν! Τώρα ακόμη και οι χρωματιστές κηλίδες στην πλάτη είχαν νόημα.

Όλα μαζί, τα μικρά κομμάτια σχημάτισαν έναν ήλιο!! Στις αχτιδες του ήταν γραμμένες με χρυσό πορτοκαλί  όλες οι μαγικές,  σπουδαίες,  μαγικές λέξεις που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας !! αυτές τις λέξεις που ήταν άγνωστες και στην πέτρα  και στη λακκούβα και στον σκαντζόχοιρο και στα γυαλιά...

Λεξεις που ομορφαίνουν τη μέρα μας , την ομάδα μας , τους φίλους μας , την οικογένειά μας 

απλές λεξούλες  , όπως ένα χάρτινο κομμάτι παζλ.....