Τα δικαιωματα μου

.....δικαίωμα μου.....

δικαίωμα μου είναι οι ανάγκες μου ...

χωρίς αυτά δεν μπορώ να επιβιώσω...χωρίς φαγητό...χωρίς σπίτι...χωρίς οικογένεια...χωρίς εμβόλια και φάρμακα...χωρίς αγάπη, αγκαλιές και φροντίδα....χωρίς ρούχα...χωρίς ελευθερία και ειρήνη ...χωρίς σχολειό !

...ώρα για παραμύθι ...
ώρα για το παραμύθι της εξαιρετικής Γιώτας μας ...

« ΧΡΥΣΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ…»
Άραγε πού ζουν οι παραμυθούδες; Ίσως επάνω σε ψηλά βουνά, η σε δάση με καστανιές, μπορεί και επάνω σ αφρισμένα κύματα. Η δική μας παραμυθού, ζει πάνω σ ένα σύννεφο. Ναι, καλά ακούσατε! Πάνω σ ένα σύννεφού!. Της αρέσει πολύ το σπίτι της επειδή μπορεί να ταξιδεύει με το φύσημα του ανέμου και να βλέπει από ψηλά τη γη και τους ανθρώπους. Έτσι, πλέκει τις ιστορίες της. Ιστορίες του ουρανού και ιστορίες της γης. Και μ αυτόν τον τρόπο περνάει τη ζωή της…
Βλέποντας και πλέκοντας. Τώρα θα μου πείτε… Πώς γίνεται να βλέπει αληθινές ιστορίες ανθρώπων και να φτιάχνει μ αυτές, παραμύθια; Κι εγώ θα σας απαντήσω πως οι μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται μέσα σ αυτά…
Κι ορίστε η απόδειξη: Μπροστά σας! Τι είμαι εγώ; Ένας συνηθισμένος αλλά όμως αληθινός φτερωτούλης.. Κι όμως, βρέθηκα μέσα σ αυτό το παραμύθι. Ακούστε πως…
Αρχή του παραμυθιού, καλημέρα σας!
Η μέρα εκείνη ήταν ηλιόλουστη. Δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι βροχής. Ασυννέφιαστος ο ουρανός… όχι τελείως , δηλαδή. Να, μόνο ένα μικρό συννεφάκι ταξίδευε ανέμελο στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Επάνω του είχε φτιάξει το σπίτι της μια παραμυθού.
Παρ όλο που η φύση έδειχνε χαρούμενη, η παραμυθού μας εκείνη την όμορφη μέρα ένιωθε πολύ λυπημένη. Μια αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της και κοιτούσε προς τη γη σαν κάτι να έψαχνε.
Εκείνη τη στιγμή, ένας μικρός, μικρούτσικος φτερωτούλης πέταξε κοντά στο σύννεφο.
-Ε! Ποια είσαι εσύ; Ρώτησε την παραμυθού.
-Για τι σου μοιάζω; Είμαι μια παραμυθού!
-Και τι κάνεις επάνω στο σύννεφο;
-Ω!.. Που να σου εξηγώ τώρα… είπε η παραμυθού, κάπως βαριεστημένα…
-Πες μου, πες μου κι εγώ θα καταλάβω!
-Άκου , λοιπόν για να τελειώνουμε… Οι παραμυθούδες ζούνε όπου θέλουν! Κι αυτό, είναι το σπίτι μου. Κατάλαβες ; Άφησέ με ήσυχη τώρα…Αρκετή σκοτούρα έχω…
-Νόμιζα πως οι παραμυθούδες δεν έχουν σκοτούρες. Τις φανταζόμουν κάπως αλλιώς…
-Πως δηλαδή; Λεπτές; Καλοντυμένες; Όμορφες; Σικάτες; Και σε απογοήτευσα που εγώ είμαι στρουμπουλή και…
--Όχι, όχι! Την σταμάτησε ο φτερωτούλης. Δεν εννοούσα κάτι τέτοιο.. Να, απλά, περίμενα να είσαι πιο χαρούμενη και γελαστή. Όσοι φτιάχνουν ιστορίες για παιδιά, είναι ευτυχισμένοι!
-Αχ! Κι εγώ ήμουν μέχρι να πάθω αυτό το κακό…
-Θέλεις να μου πεις;
-….. Κάτι μου λέει να σ εμπιστευτώ. Άκου λοιπόν: Εκεί που έπλεκα τα παραμύθια μου, μου ξέφυγε το κουβάρι της χρυσής κλωστής. Έπεσε κάπου , επάνω στη γη. Κάνω μια, να το τραβήξω… τίποτε! Κάνω δυο, να το τραβήξω, τίποτε…
-Κάνεις τρεις να το τραβήξεις… Τίποτε!
-Μην αστειεύεσαι, είναι σοβαρό! Κάπου πρέπει να σκάλωσε. Κάπου μπερδεύτηκε. Κι όσο και να τραβάω αυτή την άκρη του, η κλωστή δεν ανεβαίνει! Και χωρίς αυτό το χρυσό κουβάρι δεν μπορώ να πλέξω τις ιστορίες μου…
-Χμμμμ. Μη στενοχωριέσαι. Για κοίτα με! Τι είμαι εγώ;
-Πουλί, νομίζω!
-Ακριβώς! Και τι έχω;
-Για να σε δω καλύτερα… Αλλήθωρα μάτια;
-Όχι!
-Ξεπουπουλιασμένα φτερά;
-‘Όχι, όχι!
-Στραβό ράμφος;
-Ναι, εεεε.. δηλαδή, μπορεί να είναι λίγο στραβό το ράμφος μου και λίγο ξεπουπουλιασμένα τα φτερά μου όμως μπορώ να σε βοηθήσω.
-Και πως θα το κάνεις αυτό;
-Να, θα πιάσω με το ράμφος μου την άκρη της κλωστής που κρατάς και πετώντας θα την ακολουθήσω ώσπου να βρω πού σκάλωσε. Ύστερα θα την ξεμπερδέψω με τη βοήθεια κάποιου ανθρώπου που θα συναντήσω στη γη κι εσύ από δω ψηλά, θα την τραβήξεις και θ αρχίσεις να τυλίγεις πάλι το κουβάρι σου.
-Ω! Σ ευχαριστώ! Ακούγεται καλή ιδέα. Θα το κάνεις αυτό για μένα;
-Και βέβαια θα το κάνω. Δεν συναντά κανείς κάθε μέρα μια λυπημένη παραμυθού πάνω σ ένα σύννεφο! Λοιπόν, τι λες; Να ξεκινήσω; Δώσε μου την κλωστή στο ράμφος μου κι εσύ κράτα γερά την άκρη της.
Του έδωσε την κλωστή στο ράμφος. Κι ο φτερωτούλης πέταξε προς τη γη. Πέταξε πάνω από βουνά, θάλασσες, κάμπους, δάση, πόλεις και χωριά ώσπου βρήκε το σκάλωμα. Η κλωστή είχε μπερδευτεί στο χέρι ενός αγοριού από την Ισπανία. Είχε τυλιχθεί στο μικρό δαχτυλάκι του Δομίγκο καθώς είχε το χέρι του απλωμένο μπροστά του.
-Ει! Ποιος είσαι εσύ;
-Ο Δομίγκο! Απάντησε το αγόρι.
-Και τι κάνεις με το χέρι σου απλωμένο;
-Δεν βλέπεις; Ζητιανεύω. Έχω να φάω από χθες.
-Δεν ξέρω τι σημαίνει «ζητιανεύω» αλλά, μήπως μπορείς να ξεμπλέξεις αυτή την κλωστή που μπερδεύτηκε στο δαχτυλάκι σου;
-Μπορώ! Είπε ο Δομίγκο και με μια κίνηση απελευθέρωσε την κλωστή από το δάχτυλό του.
Η παραμυθού από ψηλά , την τράβηξε για λίγο , μα και πάλι κάτι τη σταμάτησε.
-Κι άλλος κόμπος, φτερωτούληηηηη! Του φώναξε.
(εδώ χρειάζεται η βοήθεια των παιδιών. Πρέπει να φωνάξουν:
Φτερωτούλη, ψάξε κι άλλο.
Είναι σκάλωμα μεγάλο!»
Κι εκείνος συνέχισε να βρει το επόμενο σκάλωμα.
Το βρήκε στη Συρία. Είχε μπερδευτεί στο χέρι του Ισμαήλ, ενός παιδιού που καθόταν μπροστά στα ερείπια του γκρεμισμένου από τον πόλεμο σπιτιού του .
-Μπορείς σε παρακαλώ , να ξεμπλέξεις τη χρυσή αυτή κλωστή από το δαχτυλάκι σου;
-Μπορώ! Είπε ο Ισμαήλ. Και η κλωστή απελευθερώθηκε. Κάνει η παραμυθού να την τραβήξει, τίποτε. Κι άλλο σκάλωμα!
Φτερωτούλη, ψάξε κι άλλο.
Είναι σκάλωμα μεγάλο!»

Ο φτερωτούλης πετώντας βρήκε τον επόμενο κόμπο στο δαχτυλάκι της Καλίφα από την Αφρική. Η Καλίφα ζούσε σ ένα ορφανοτροφείο. Δεν είχε γονείς και περίμενε να βρεθεί μια καλή οικογένεια να την υιοθετήσει.
-Δεν ξέρω τι σημαίνει «υιοθεσία» είπε ο φτερωτούλης και της ζήτησε να ξεμπλέξει από το δαχτυλάκι της την κλωστή. Η Καλίφα το έκανε, το ποθλί, την ευχαρίστησε, αλλά, πάλι τίποτε. Η κλωστή είχε κι άλλο μπέρδεμα.
Φτερωτούλη, ψάξε κι άλλο.
Είναι σκάλωμα μεγάλο!»

Έτσι, ο βοηθός της παραμυθούς, πέταξε για την Αμερική. Εκεί, βρήκε το μπέρδεμα στο δάχτυλο του Άντριου. Ο Άντριου ζούσε σ ένα βρώμικο σπίτι και οι γονείς του δεν του φέρονταν καλά. Μερικές φορές, μάλιστα, τον χτυπούσαν! Με τη βοήθεια του Άντριου, ο φτερωτούλης ξεμπέρδεψε το σκάλωμα και ξεκίνησε για το επόμενο. Τώρα πια, είχε συνηθίσει…
Φτερωτούλη, ψάξε κι άλλο.
Είναι σκάλωμα μεγάλο!»

Ο επόμενος κόμπος βρισκόταν στην Ιταλία, στο χέρι της Ιζαμπέλλας. Η Ιζαμπέλλα περνούσε τον περισσότερο καιρό της σένα κρεβάτι νοσοκομείου. Χρειάζονταν θεραπεία για να γίνει καλά. Βοήθησε όμως το πουλί, να ξεμπερδέψει την κλωστή από το δάχτυλό της.
-Ουφ! Αναστέναξε ο φτερωτούλης.. Μα πόσα σκαλώματα θα βρω ακόμη; Πρέπει όμως να συνεχίσω. Αλλιώς, η παραμυθού μου θα συνεχίσει να είναι θλιμμένη…
Φτερωτούλη, ψάξε κι άλλο.
Είναι σκάλωμα μεγάλο!»

Κι έφτασε στην Κίνα. Εκεί, συνάντησε τον Μινγκ. Ο Μινγκ ήταν ένα μικρό αγόρι που έπρεπε να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ για να βοηθήσει την οικογένεια του που ήταν πολύ φτωχή. Έτσι, δεν είχε χρόνο να πηγαίνει σχολείο.
Ο Μινγκ, ξεμπέρδεψε την κλωστή και ο φτερωτούληςπέταξε για την Αυστραλία. Εκεί, βρήκε την Αναλίζ να προσπαθεί να ξεμπλέξει την χρυσή κλωστή από το δάχτυλό της.
-Ει! Δική μου είναι! Φώναξε το πουλί. Σ ευχαριστώ που την ξεμπέρδεψες. Αλλά, πώς τα κατάφερες χωρίς καν, να κοιτάζεις τον κόμπο;
-‘Έχω γεννηθεί χωρίς την όρασή μου. Έτσι, τα περισσότερα πράγματα τα κάνω με τα χέρια μου.
Αφού λύθηκε κι αυτός ο κόμπος, ο φτερωτός μας, αποκαμωμένος αποφάσισε να ξεκουραστεί για λίγο . Πέταξε στη Ελλάδα. Βρήκε το περβάζι ενός ανοιχτού παράθυρου και κούρνιασε. Κι ενώ απολάμβανε την ξεκούρασή του, ένιωσε δυο ανθρώπινα χέρια να το κρατούν. Ένα μικρό κορίτσι, μέσα απ το δωμάτιο, κράτησε το πουλάκι στα χέρια του.
Αφουγκράστηκε την καρδούλα του που χτυπούσε δυνατά και έτριψε λίγα ψίχουλα από το κουλούρι της μέσα στης ελεύθερη παλάμη της. Το γλαροπούλι τα έφαγε λαίμαργα.
-Ποια είσαι; Τη ρώτησε.
-Η Ωραιοζήλη. Απάντησε το κορίτσι.
-Τι όμορφο όνομα! Και τι ωραίο δωμάτιο που έχεις!
Πλησίασαν κοντά σ ένα τραπέζι. Υπήρχαν απλωμένες άπειρες , πολύχρωμες ζωγραφιές.
-Πω, πω! Πόσο όμορφες ζωγραφιές. Είπε ο φτερωτούλης.
-Σου αρέσουν αλήθεια; Είναι δικές μου. Εγώ τις έφτιαξα. Κρυφά όμως από τους γονείς μου, γιατί εκείνοι προτιμούν να μελετώ βιβλία. Θέλουν να γίνω γιατρός σαν τον μπαμπά μου. Εγώ όμως, θέλω να γίνω ζωγράφος. Αλλά, ας τα αφήσουμε αυτά. Εσύ, πώς βρέθηκες στο περβάζι μου;
Και ο φτερωτόςμας, είπε όλη την ιστορία του. Για τη θλιμμένη παραμυθού, για τα σκαλώματα στα δαχτυλάκια, για τα παιδιά που συνάντησε στον κόσμο, για όλα.
Η Ωραιοζήλη τότε, πήρε τα χρωματιστά μολύβια της κι άρχισε να ζωγραφίζει σε άσπρα μικρά χαρτάκια. Στο πρώτο, ζωγράφισε ένα πιάτο με φαγητό για τον Δομίγκο από την Ισπανία, στο δεύτερο ένα λευκό περιστέρι για τον Ισμαήλ. Κι ύστερα μια οικογένεια για την Καλίφα, ένα απαλό χέρι για τον ΄Άντριου, δυο κοτσίδες για την Ιζαμπέλλα, ένα σχολείο για τον Μινγκ, κι ένα βιβλίο με ανάγλυφα γράμματα για την Αναλίζ.
Δίνοντας τις ζωγραφιές στο πουλάκι,, είπε:
-Να, πάρε τις και πήγαινέ τις στην παραμυθού σου. Να γράψει γι αυτές, στις ιστορίες της. Να τις διαβάσουν όλα τα παιδιά. ‘
Κατόπιν, ξεσκάλωσε την χρυσή κλωστή που είχε μπερδευτεί στο πράσινο μολύβι της.
Ο φτερψτούλης, πέταξε έξω από το ανοιχτό παράθυρο. Πέταξε προς το σύννεφο. Βρήκε την παραμυθού και της έδωσε τις ζωγραφιές. Εκείνη τότε, αφού τις κοίταξε προσεκτικά, έγραψε μια ιστορία. Αυτήν, που μόλις ακούσατε. Μετά, τράβηξε την ελεύθερη πια, χρυσή κλωστή της και κέντησε μ αυτήν , μια λέξη που έφτιαξε από τα αρχικά γράμματα των ονομάτων των παιδιών. Με το Δ του Δομίγκο, το Ι του Ισμαήλ, το Κ της Καλίφα, το Α του Άντριου, Το Ι της Ιζαμπέλλας,το Ω της Ωραιοζήλης, Το Μ του Μινγκ και το Α της Αναλίζ έφτιαξε τη λέξη ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Ύστερα τη έραψε πάνω στο σύννεφο.
Ένα δροσερό αεράκι έσπρωξε το σύννεφο. Κι εκείνο πέρασε απ όλη τη γη. Τα παιδιά το είδαν και φώναξαν:
-ΔΙΚΑΙΩΜΑ! ΔΙΚΑΙΩΜΑ!
Και όλα χαμογέλασαν. Ύστερα έκαναν έναν κύκλο και τραγούδησαν όλα μαζί:

ΓΙΩΤΑ ΚΑΛΤΣΙΔΟΥ

'τόσο ψηλά ζουν οι παραμυθούδες?"

"και μας βλέπουν και γράφουν τα παραμύθια τους?"

' και τι καλός φίλος το πουλάκι!"

μας άρεσε , μας άρεσε πολύ ! πάρα πολύ ! Και το κάναμε παιχνίδι !!!!!!
γίναμε φτεροτούληδες και βοηθήσαμε την κυρά παραμυθού να μαζέψει την μπερδεμένη της κλωστή !
ενώσαμε τα κομμάτια τα μπερδεμένα και τα κάναμε παζλ....ένα παζλ που εγραφε " δικαίωμα " και είχε στα κομμάτια του όλες τις ανάγκες μας !!!!!τελικά είμαστε σπουδαίοι !  οι παραμυθούδες του κόσμου θα βλέπουν τόοοοσους φτεροτούληδες και θα χαίρονται !!! μα τοοοοσοι βοηθοί !!!

ώρα για τραγούδι ! το δικό μας τραγούδι ...του σχολειού μας !! και τραγουδήσαμε τόσο δυνατά μήπως ακουστεί η φωνή μας πολύ μακριά για να το ακούσουν όλοι οι μεγάλοι !!!!!!!

https://youtu.be/vrmP5v5Kv6Y




..και με τα τραγούδια δεν ξεχνάμε !!!!.....